Ανώμαλη προσγείωση

Σήμερα ένας συγγενής για τον οποίο νοιάζομαι-δεν ξέρω γιατί δεν τολμώ να πω ότι τον αγαπώ - αναγκάστηκε να πάρει μιά σκληρή απόφαση.

Η αμνιοκέντηση έδειξε ότι το μωρό που περίμενε η φίλη του ακόμα κι αν κατάφερνε να επιβιώσει μετά τη γέννα, θα είχε σοβαρότατα προβλήματα υγείας που θα απειλούσαν τη ζωή και την υγεία του.

Το περίμεναν πώς και πώς αυτό το μωρό. Και τώρα έπρεπε-για το καλό του, τι ειρωνεία- να πάρουν την απόφαση να το αποχαιρετήσουν για πάντα.

Είναι λυπηρό σε κάθε περίπτωση, αλλά με πονάει ακόμα περισσότερο να βλέπω να συμβαίνουν οδυνηρά πράγματα σε τόσο καλούς ανθρώπους.

Ίσως γιατί από κάποια παντελώς λάθος οπτική μου για τον κόσμο και παρά τα όσα βλέπω να συμβαίνουν καθημερινά, διατηρώ μέσα μου αυτήν την παιδιάστικη πεποίθηση ή ελπίδα ότι ευγενικοί και ανιδιοτελείς άνθρωποι σαν κι αυτούς, που βάζουν τον άλλον πάνω κι από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάποια στιγμή ανταμείβονται με κάποιου είδους ευτυχία ή έστω γαλήνη.

Και μετά έρχεται κάτι σαν κι αυτό και με προσγειώνει στην πραγματικότητα.