Ανώμαλη προσγείωση

Σήμερα ένας συγγενής για τον οποίο νοιάζομαι-δεν ξέρω γιατί δεν τολμώ να πω ότι τον αγαπώ - αναγκάστηκε να πάρει μιά σκληρή απόφαση.

Η αμνιοκέντηση έδειξε ότι το μωρό που περίμενε η φίλη του ακόμα κι αν κατάφερνε να επιβιώσει μετά τη γέννα, θα είχε σοβαρότατα προβλήματα υγείας που θα απειλούσαν τη ζωή και την υγεία του.

Το περίμεναν πώς και πώς αυτό το μωρό. Και τώρα έπρεπε-για το καλό του, τι ειρωνεία- να πάρουν την απόφαση να το αποχαιρετήσουν για πάντα.

Είναι λυπηρό σε κάθε περίπτωση, αλλά με πονάει ακόμα περισσότερο να βλέπω να συμβαίνουν οδυνηρά πράγματα σε τόσο καλούς ανθρώπους.

Ίσως γιατί από κάποια παντελώς λάθος οπτική μου για τον κόσμο και παρά τα όσα βλέπω να συμβαίνουν καθημερινά, διατηρώ μέσα μου αυτήν την παιδιάστικη πεποίθηση ή ελπίδα ότι ευγενικοί και ανιδιοτελείς άνθρωποι σαν κι αυτούς, που βάζουν τον άλλον πάνω κι από τον ίδιο τους τον εαυτό, κάποια στιγμή ανταμείβονται με κάποιου είδους ευτυχία ή έστω γαλήνη.

Και μετά έρχεται κάτι σαν κι αυτό και με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

What is that?

Τρομερή μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Πιλάβιου.

Βαρετός μεταμεσονύκτιος μονόλογος περί ατιμωρησίας

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοί τα έσπασαν τις προάλλες και πέρα από το όποιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, δεν φαίνεται να έχει και ιδιαίτερη σημασία, κι αυτό γιατί το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθούν στο σύνολό τους, εκτός βέβαια κι αν έχουμε πάλι καμία αντίστοιχη περίπτωση με τα "πράσινα παπούτσια".

Εξάλλου η ατιμωρησία κάποτε μερική αλλά συνήθως πλήρης είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ελληνική πραγματικότητα.

Η ελληνική "δικαιοσύνη" τείνει να αντιμετωπίζει τα περιστατικά αστυνομικής βίας σαν ατυχήματα. Είναι μακρύς ο κατάλογος των αμφισβητούμενων εξοστρακισμών, των εκπυρσοκροτήσεων, της νόμιμης άμυνας (οπλισμένου εναντίον άοπλου) και αντίστοιχα των αμφισβητούμενων δικαστικών αποφάσεων.

Αντίστοιχη ατιμωρησία, πολιτική αλλά και ποινική, επιφυλλάσσεται και για όλους αυτούς που εμπλέκονται στα κάθε είδους σκάνδαλα.

Θα τολμήσω να γίνω απλοϊκή. Δεν έχω εξάλλου ψευδαισθήσεις ότι μπορώ να αναλύσω ψύχραιμα μια τόσο πολύπλοκη κατάσταση.

Δεν πρόκειται για συμψηφισμό.
Είναι πιά κατά τη γνώμη μου απλώς ζήτημα λογικής συνέπειας:

Με τον ίδιο τρόπο που οι πιστολέρο των εξοστρακισμένων σφαιρών δεν τιμωρούνται γιατί να τιμωρηθούν οι κουκουλοφόροι των εξοστρακισμένων μολότοφ;

Αφού είμαστε πια εξοικειωμένοι με το πλιάτσικο των δημόσιων ταμείων γιατί μας σοκάρει το πλιάτσικο των καταστημάτων;

Κι όταν τα εκατομμύρια ευρώ που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται προς όφελος των πολιτών εξαφανίζονται ως δια μαγείας, όταν καταληστεύονται τα ταμεία των ασφαλισμένων(κι αυτά δικά μας χρήματα δεν είναι; ) και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ποιός θα βρεθεί να αναλάβει την ευθύνη για τα κατεστραμμένα καταστήματα;

Ποιός θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

Τα πρόσφατα "ατυχή" γεγονότα δεν μπορούν παρά να μας οδηγήσουν σε σκέψεις.

Όταν μια παρέα δεκαπεντάχρονων, "οπλισμένων" με άδεια μπουκάλια θεωρείται απειλή για την ασφάλεια δύο εκπαιδευμένων αστυνομικών με όπλα στα χέρια, τότε θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι κανένας δεν μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια στους δρόμους, μιας και καθένας από εμάς μπορεί ανά πάσα στιγμή να θεωρηθεί εν δυνάμει κίνδυνος για τη δημόσια τάξη και να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες.

Πολλοί θα μιλούσαν τότε για κρατική καταστολή, όμως αν θέλουμε να κυριολεκτούμε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται μάλλον για μια διεστραμμένη εκδοχή προληπτικού ελέγχου: εκτελούμε τον ύποπτο και άρα εν δυνάμει εγκληματία πρωτού προλάβει να εγκληματίσει.

Πρόκειται για το ίδιο αποτελεσματικό(;) σύστημα που τυγχάνει εφαρμογής σε μια κοινωνία του μέλλοντος στο Minority Report του Φ.Κ.Ντικ, και που παρουσιάζει εξαιρετικές ομοιότητες με αυτό που ασπάζεται η Βασίλισσα των Τραπουλόχαρτων, Ντάμα Κούπα στην Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων: η εκτέλεση των υπόπτων προηγείται του εγκλήματος και φυσικά της δίκη τους.

Βέβαια με τον τρόπο αυτό ενδεχομένως να "εξουδετερωθούν" και αθώοι, ωστόσο αυτά θα είναι σε κάθε περίπτωση "μεμονωμένα περιστατικά".

**********************************************************************************

Καλό ταξίδι στο γελαστό παιδί που άθελά του έγινε μάρτυρας...

εικόνα:http://www.flickr.com/photos/tyodickerson/822146728/

(Άλλη) Μια Χαμένη Ευκαιρία

Δεν πήγα να δώσω.

Δεύτερη φορά σε αυτό το μάθημα.

Στους γονείς μου είπα ότι πήγα αλλά δεν έγραψα καλά.

Ντύθηκα κανονικά, βγήκα από το σπίτι και έκανα βόλτες στο κέντρο, εξαντλημένη από την αυπνία και από το άγχος.

Και με μια απελπισία που όλο και μεγάλωνε βλέποντας τους μετανάστες στο κέντρο που έχουν έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου από ανάγκη και που παλεύουν στους δρόμους να βγάλουν το ψωμί τους ενώ εγώ τα βρίσκω όλα έτοιμα και δεν έχω κανένα κίνητρο, καμία φιλοδοξία, κανένα όνειρο.

Είναι αστείο στ'αλήθεια, είναι σχεδόν ντροπή, το ξέρω, να λέω ότι εγώ ήμουν απελπισμένη.

Σιχαίνομαι το γεγονός ότι είπα ξανά ψέματα στους γονείς μου. Όλη αυτή η υποκρισία μου προκαλεί μια επιθετικότητα απέναντί τους. Γι'αυτό δεν θέλω να τους μιλάω, τους αποφεύγω όσο μπορώ λέγοντας ότι είμαι κουρασμένη. Λες και φταίνε εκείνοι που δεν τολμώ να τους πω την αλήθεια.

Αλλά αν τους έλεγα ότι δεν θα πήγαινα η μητέρα μου θα άρχιζε πάλι να στεναχωριέται και να μου λέει να μην το πω στον πατέρα μου γιατί θα πάθει εγκεφαλικό. Κατά κάποιο τρόπο προτιμούν να ακούσουν ένα ψέμα. Ότι το παιδί τους προσπάθησε μεν αλλά δεν τα κατάφερε γιατί ήταν δύσκολα τα θέματα ή δύστροποι οι καθηγητές.

Προτιμούν να φταίει κάποιος άλλος αστάθμητος παράγοντας παρά η ίδια τους η κόρη επειδή είναι δειλή και δεν αντέχει την αποτυχία και που ταυτόχρονα(τι αντίφαση αλήθεια) είναι τόσο τεμπέλα που ένα ολόκληρο καλοκαίρι δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει 3 μέρες.

Γιατί τόσο χρειαζόνταν. Τρείς μέρες δεν είναι αρκετές για έναν μέσο φοιτητή της σχολής αυτής. Αλλά για μένα θα αρκούσαν. Όσες φορές στο παρελθόν είχα ρισκάρει τόσο ώστε να δώσω μάθημα έστω και με ελάχιστο διάβασμα το αποτέλεσμα ήταν να περάσω. Κάποιες φορές και με καλό βαθμό. Ίσως είναι αυτό που λένε ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Μόνο που εγώ τολμηρή δεν ήμουν παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις στη ζωή μου.

Δεν ξέρω τι να κάνω από εδώ και πέρα. Ή μάλλον ξέρω. Πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα για το επόμενο μάθημα που είναι ακόμα πιο δύσκολο και να αφήσω για όταν θα έχω καθαρότερο μυαλό τις αρνητικές σκέψεις για το πτυχίο που δεν έρχεται, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να έρθει από μόνο του με κάποιον μαγικό τρόπο.

Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω πιά τι να περιμένω από μένα. Με απογοήτευσα ξανά και δεν με εμπιστεύμαι.

(Γιατρέ μου δεν με αντέχω τι να κάνω;;)

(Άστο, κάτι θα βρω)

photo:http://www.flickr.com/photos/willgame/216041960/

Beirut-Postcards from Italy

Για να θυμόμαστε τα απογεύματα στη Ρώμη...