3/9/08

(Άλλη) Μια Χαμένη Ευκαιρία





Δεν πήγα να δώσω.


Δεύτερη φορά σε αυτό το μάθημα.


Στους γονείς μου είπα ότι πήγα αλλά δεν έγραψα καλά.


Ντύθηκα κανονικά, βγήκα από το σπίτι και έκανα βόλτες στο κέντρο, εξαντλημένη από την αυπνία και από το άγχος.


Και με μια απελπισία που όλο και μεγάλωνε βλέποντας τους μετανάστες στο κέντρο που έχουν έρθει από την άλλη άκρη του κόσμου από ανάγκη και που παλεύουν στους δρόμους να βγάλουν το ψωμί τους ενώ εγώ τα βρίσκω όλα έτοιμα και δεν έχω κανένα κίνητρο, καμία φιλοδοξία, κανένα όνειρο.


Είναι αστείο στ'αλήθεια, είναι σχεδόν ντροπή, το ξέρω, να λέω ότι εγώ ήμουν απελπισμένη.


Σιχαίνομαι το γεγονός ότι είπα ξανά ψέματα στους γονείς μου. Όλη αυτή η υποκρισία μου προκαλεί μια επιθετικότητα απέναντί τους. Γι'αυτό δεν θέλω να τους μιλάω, τους αποφεύγω όσο μπορώ λέγοντας ότι είμαι κουρασμένη. Λες και φταίνε εκείνοι που δεν τολμώ να τους πω την αλήθεια.

Αλλά αν τους έλεγα ότι δεν θα πήγαινα η μητέρα μου θα άρχιζε πάλι να στεναχωριέται και να μου λέει να μην το πω στον πατέρα μου γιατί θα πάθει εγκεφαλικό. Κατά κάποιο τρόπο προτιμούν να ακούσουν ένα ψέμα. Ότι το παιδί τους προσπάθησε μεν αλλά δεν τα κατάφερε γιατί ήταν δύσκολα τα θέματα ή δύστροποι οι καθηγητές.

Προτιμούν να φταίει κάποιος άλλος αστάθμητος παράγοντας παρά η ίδια τους η κόρη επειδή είναι δειλή και δεν αντέχει την αποτυχία και που ταυτόχρονα(τι αντίφαση αλήθεια) είναι τόσο τεμπέλα που ένα ολόκληρο καλοκαίρι δεν βρήκε χρόνο να διαβάσει 3 μέρες.


Γιατί τόσο χρειαζόνταν. Τρείς μέρες δεν είναι αρκετές για έναν μέσο φοιτητή της σχολής αυτής. Αλλά για μένα θα αρκούσαν. Όσες φορές στο παρελθόν είχα ρισκάρει τόσο ώστε να δώσω μάθημα έστω και με ελάχιστο διάβασμα το αποτέλεσμα ήταν να περάσω. Κάποιες φορές και με καλό βαθμό. Ίσως είναι αυτό που λένε ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Μόνο που εγώ τολμηρή δεν ήμουν παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις στη ζωή μου.


Δεν ξέρω τι να κάνω από εδώ και πέρα. Ή μάλλον ξέρω. Πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα για το επόμενο μάθημα που είναι ακόμα πιο δύσκολο και να αφήσω για όταν θα έχω καθαρότερο μυαλό τις αρνητικές σκέψεις για το πτυχίο που δεν έρχεται, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να έρθει από μόνο του με κάποιον μαγικό τρόπο.


Αυτό που δεν ξέρω είναι αν θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Δεν ξέρω πιά τι να περιμένω από μένα. Με απογοήτευσα ξανά και δεν με εμπιστεύμαι.


(Γιατρέ μου δεν με αντέχω τι να κάνω;;)


(Άστο, κάτι θα βρω)


2/9/08

Beirut-Postcards from Italy




Για να θυμόμαστε τα απογεύματα στη Ρώμη...