Βαρετός μεταμεσονύκτιος μονόλογος περί ατιμωρησίας

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποιοί τα έσπασαν τις προάλλες και πέρα από το όποιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, δεν φαίνεται να έχει και ιδιαίτερη σημασία, κι αυτό γιατί το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθούν στο σύνολό τους, εκτός βέβαια κι αν έχουμε πάλι καμία αντίστοιχη περίπτωση με τα "πράσινα παπούτσια".

Εξάλλου η ατιμωρησία κάποτε μερική αλλά συνήθως πλήρης είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην ελληνική πραγματικότητα.

Η ελληνική "δικαιοσύνη" τείνει να αντιμετωπίζει τα περιστατικά αστυνομικής βίας σαν ατυχήματα. Είναι μακρύς ο κατάλογος των αμφισβητούμενων εξοστρακισμών, των εκπυρσοκροτήσεων, της νόμιμης άμυνας (οπλισμένου εναντίον άοπλου) και αντίστοιχα των αμφισβητούμενων δικαστικών αποφάσεων.

Αντίστοιχη ατιμωρησία, πολιτική αλλά και ποινική, επιφυλλάσσεται και για όλους αυτούς που εμπλέκονται στα κάθε είδους σκάνδαλα.

Θα τολμήσω να γίνω απλοϊκή. Δεν έχω εξάλλου ψευδαισθήσεις ότι μπορώ να αναλύσω ψύχραιμα μια τόσο πολύπλοκη κατάσταση.

Δεν πρόκειται για συμψηφισμό.
Είναι πιά κατά τη γνώμη μου απλώς ζήτημα λογικής συνέπειας:

Με τον ίδιο τρόπο που οι πιστολέρο των εξοστρακισμένων σφαιρών δεν τιμωρούνται γιατί να τιμωρηθούν οι κουκουλοφόροι των εξοστρακισμένων μολότοφ;

Αφού είμαστε πια εξοικειωμένοι με το πλιάτσικο των δημόσιων ταμείων γιατί μας σοκάρει το πλιάτσικο των καταστημάτων;

Κι όταν τα εκατομμύρια ευρώ που θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται προς όφελος των πολιτών εξαφανίζονται ως δια μαγείας, όταν καταληστεύονται τα ταμεία των ασφαλισμένων(κι αυτά δικά μας χρήματα δεν είναι; ) και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ποιός θα βρεθεί να αναλάβει την ευθύνη για τα κατεστραμμένα καταστήματα;