Η άτυχη της κοπής

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μέχρι τα πέντε μου κέρδιζα πάντα το φλουρί στη βασιλόπιτα.

Η καλή μου τύχη μετριάστηκε τα επόμενα 2 χρόνια καθώς κατά τις χρονιές αυτές το φλουρί στεκόταν συμπτωματικά πάντα ανάμεσα στο δικό μου κομμάτι και σε εκείνο της μικρής μου αδερφής.

Από τα 8 και μετά, ηλικία κατά την οποία υποθέτω ότι σταμάτησα να κλαίω κάθε φορά που έχανα στη μονόπολη ή σε όποιο παιχνίδι παίζαμε τότε στο σπίτι, έχασα και την εύνοια της τύχης στο θέμα αυτό. Από τότε δεν έχω ξανασταυρώσει φλουρί.

Και δεν είναι ότι δεν προσπάθησα... Μεσολάβησαν πολλές χρονιές και πολύ περισσότερες κοπές βασιλόπιτας σε σπίτια, οργανώσεις, συλλόγους, ναυτικούς ομίλους κτλ αλλά και πάλι τζίφος.

Χρειάστηκε όμως να έρθει η φετινή χρονιά για να νιώσω πραγματικά άτυχη. Κι όχι γιατί δεν κέρδισα το φλουρί. Άλλωστε ποιός πιστεύει πιά στα περί τύχης για όλη τη χρονιά;(χμμμ..ίσως μόνο αυτοί που το κερδίζουν)

Αλλά να, γιατί φέτος είδα το κομμάτι μου να μου το τρώνε άλλοι.
Άτιμη γαστρεντερίτιδα...!