7/1/09

Μη με ρωτααάς, δε θυμάμαι....







Ποτέ μου δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που για να αποφασίσουν αν θα αγοράσουν ένα βιβλίο διαβάζουν τις τελευταίες του σελίδες. Όπως η μητέρα μου.

Ή εκείνους που όταν βλέπουν μια ταινία που έχεις δει ρωτάνε συνέχεια τί θα γίνει παρακάτω. Όπως ο πατέρας μου ας πούμε. Αν μάλιστα μας τουμπάρει και του πούμε το τέλος και δεν το βρίσκει του γούστου του, δε θα κάτσει να τη δει.

Με το να ξέρεις βέβαια τι πρόκειται να γίνει, χάνεται για μένα όλη η ουσία αφού ειδικά στις ταινίες με αγωνία, πιο πολύ κι από την κατάληξη που τελικά έχει η ιστορία, αξίζουν όλες αυτές οι τελείως λανθασμένες υποθέσεις που κάνουμε εγώ και οι φίλοι μου όπως: "Αυτός ο τραγόπαπας είναι ο δολοφόνος!" ή...."το ζευγάρι είναι αδέρφια που τα χώρισαν στη γέννα"...

Αντί γι' αυτά τις τελευταίες 3 μέρες που μένω μέσα και παρακολουθούμε ταινίες (στα πλαίσια της βελτίωσης της μεταξύ μας...επικοινωνίας!) ακούω μόνο: "τι θα γίνει τώρα;" "τι θα γίνει στο τέλος", "θα πεθάνει;", "αυτός είναι κακός;"(sic!).

Αλλά πάλι δεν θέλω να τους αδικώ. Με τόσα άγχη στο κεφάλι τους, πόσο ακόμη αγωνία να αντέξουν;

Αλλά και πάλι, είναι σπαστικό.

2 σχόλια:

Rizobreaker είπε...

Γιατί κάθεσαι μέσα βρε??
Βελτίωση επικοινωνίας όταν λέμε??

anapavla είπε...

Ήρθα στο χωριό μου για λίγες μέρες και είπα να καθίσω να τους δω λίγο. Εξάλλου τώρα δεν είναι εδώ κανένας φίλος μου.
Δεν το λέω ειρωνικά αυτό για την επικοινωνία(εντάξει ίσως λιιιίγο ειρωνικά). Μπορεί να μη μιλάμε τόσο αλλά είναι ωραίο να καθόμαστε δίπλα δίπλα μετά από τόσο καιρό. Είχα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω μου....