Το κοινωνικό έργο της ΕΛ.ΑΣ.

Με τις προσαγωγές των δικηγόρων και τους ξυλοδαρμούς των δημοσιογράφων η Ελληνική Αστυνομία κατάφερε το ακατόρθωτο:

Να καταστήσει συμπαθείς στην κοινή γνώμη δύο μάλλον κοινωνικά απεχθείς κατηγορίες επαγγελματιών.

Ο κόσμος ήρθε κοντά στους άλλοτε ρουφιάνους, πουλημένους, αλήτες κι αυτό δεν είναι παρά μια κοινωνική προσφορά των γουρουνιών-δολοφόνων.

Γι' αυτό κι εγώ ως μελλοντική χασοδίκης τους ευχαριστώ πολύ για την πρωτοφανή ευαισθησία με την οποία χειρίστηκαν το θέμα.

Μη με ρωτααάς, δε θυμάμαι....

Ποτέ μου δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που για να αποφασίσουν αν θα αγοράσουν ένα βιβλίο διαβάζουν τις τελευταίες του σελίδες. Όπως η μητέρα μου.

Ή εκείνους που όταν βλέπουν μια ταινία που έχεις δει ρωτάνε συνέχεια τί θα γίνει παρακάτω. Όπως ο πατέρας μου ας πούμε. Αν μάλιστα μας τουμπάρει και του πούμε το τέλος και δεν το βρίσκει του γούστου του, δε θα κάτσει να τη δει.

Με το να ξέρεις βέβαια τι πρόκειται να γίνει, χάνεται για μένα όλη η ουσία αφού ειδικά στις ταινίες με αγωνία, πιο πολύ κι από την κατάληξη που τελικά έχει η ιστορία, αξίζουν όλες αυτές οι τελείως λανθασμένες υποθέσεις που κάνουμε εγώ και οι φίλοι μου όπως: "Αυτός ο τραγόπαπας είναι ο δολοφόνος!" ή...."το ζευγάρι είναι αδέρφια που τα χώρισαν στη γέννα"...

Αντί γι' αυτά τις τελευταίες 3 μέρες που μένω μέσα και παρακολουθούμε ταινίες (στα πλαίσια της βελτίωσης της μεταξύ μας...επικοινωνίας!) ακούω μόνο: "τι θα γίνει τώρα;" "τι θα γίνει στο τέλος", "θα πεθάνει;", "αυτός είναι κακός;"(sic!).

Αλλά πάλι δεν θέλω να τους αδικώ. Με τόσα άγχη στο κεφάλι τους, πόσο ακόμη αγωνία να αντέξουν;

Αλλά και πάλι, είναι σπαστικό.

Δε μας πάνε παντού...

Αφιερωμένο στην αδερφή μου που δίνει για δίπλωμα:

Arcade Fire - No Cars Go

"We know a place where no cars go....
.....Between the click of the light and the start of the dream..."

Καλύτερα από το τίποτα ( ; )

Ρώτησαν τις ξαδελφούλες μου τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Η μικρή (3 χρονών) ήταν κατηγορηματική: Τίποτα!

Η μεγάλη(5 χρονών) είπε ότι θέλει να γίνει κάτι σαν κομμώτρια, που να βάφει και νύχια και να κάνει και μακιγιάζ, και ο πατέρας της που από τώρα ονειρεύεται να δει την κόρη του "επιστήμονα" άλλαξε εκατό χρώματα.

Ξαναρώτησαν τη μικρή: "Εσύ Μαράκι τι θες να γίνεις τελικά;", και το Μαράκι αφού πείστηκε ότι κάτι πρέπει να κάνει κι αυτό στο ζωή του, απεφάνθη:
"Πριγκίπισσα!"

Η άτυχη της κοπής

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μέχρι τα πέντε μου κέρδιζα πάντα το φλουρί στη βασιλόπιτα.

Η καλή μου τύχη μετριάστηκε τα επόμενα 2 χρόνια καθώς κατά τις χρονιές αυτές το φλουρί στεκόταν συμπτωματικά πάντα ανάμεσα στο δικό μου κομμάτι και σε εκείνο της μικρής μου αδερφής.

Από τα 8 και μετά, ηλικία κατά την οποία υποθέτω ότι σταμάτησα να κλαίω κάθε φορά που έχανα στη μονόπολη ή σε όποιο παιχνίδι παίζαμε τότε στο σπίτι, έχασα και την εύνοια της τύχης στο θέμα αυτό. Από τότε δεν έχω ξανασταυρώσει φλουρί.

Και δεν είναι ότι δεν προσπάθησα... Μεσολάβησαν πολλές χρονιές και πολύ περισσότερες κοπές βασιλόπιτας σε σπίτια, οργανώσεις, συλλόγους, ναυτικούς ομίλους κτλ αλλά και πάλι τζίφος.

Χρειάστηκε όμως να έρθει η φετινή χρονιά για να νιώσω πραγματικά άτυχη. Κι όχι γιατί δεν κέρδισα το φλουρί. Άλλωστε ποιός πιστεύει πιά στα περί τύχης για όλη τη χρονιά;(χμμμ..ίσως μόνο αυτοί που το κερδίζουν)

Αλλά να, γιατί φέτος είδα το κομμάτι μου να μου το τρώνε άλλοι.
Άτιμη γαστρεντερίτιδα...!